salvame

porque estou a punto de rebentar. xa non podo máis. e non consigo saber qué me pasa. pero necesítote cerca. cada día máis... a ti? non o teño moi claro. cada día que pasa teño máis dúbidas. e teño tremenda telaraña neuronal que non sei nin de qué dubido, nin por qué choro, nin qué teño, nin qué quero, nin a quen quero... non teño nin puta idea de nada. e pídoche a ti que me salves... a ti! ten narices... que non sabes quen son, nin que penso, pero que me encendiches unha vela no medio de tanta oscuridade. unha vela que se consumirá, si, pero que está aí... acesa aínda... con rachas de vento que a queren apagar, pero aí segue, encendida... alumándome con altibaixos...
igual si que sei qué me pasa... pasa que estou até as narices dalgunha xente que vai de lista... e de recordar cancións que só eu escoitei, de vivir perdida entre abril e novembro... de quererte sin quererlo... a ti...
aínda así... necesítoo... sáLvamE... ou dame mi alma y déjame en paz!