soa

sei que hoxe vou chegar á casa e só vou ter ganas de escoitar a Ismael... de ver algunha película q me faga chorar e de intentar resolver millóns de dudas que me comen a cabeza cada día... De soñar esperta con miles de futuros e presentes que quero vivir, pero que non dependen só de min... e tamén sei que non vou poder... non me van deixar... porque non me entenden... e estráñote... tódalas noites me apetece falar contigo... coma antes... coma ese pasado co que tamén soño esperta e que parece que non vai voltar... e eu non quero... non quero que pases pola rúa e teña que saúdarte coma a un estraño... cando desexaría saltarche os brazos... [sei que todo o mundo vai pensar o que non é, pero xa non me importa]

en fin, a pesar de que é moi difícil, hoxe teño ganas de estar soa... soa comigo, teño que aclararme, pensar que é o que quero e como o quero... pensar que é o que teño que facer e como o vou conseguir... e teño ganas de soñar... soñar moito... contigo, comigo, con el, con ela... con todos... [e non quero que me berres, nin que intentes que eu o pase ben cando non quero pasalo ben...]

anxo, eu a veces preciso tristeza... para desafogar...

grazas

é difícil estar soa... e faise aínda máis difícil cando acabas de ver películas como Amélie ou La fortuna de vivir... que che fan pensar qué bonito sería o mundo se tódalas persoas [incluída ti mesma] fosen coma os protagonistas... e claro, déixante toda unha semana imaxinando utopías... e de pronto volves á realidade empurrada por alguén que di: "una faldita blanca con una camisetita así verde... ai, y te queda un conjunto monísimo".e despois de non saber qué facer para intentar cambiar un pouquiño, aínda que só sexa en pequenos detalles, decides que é hora de saír un rato, airearte, e ir até un ciber mirar se se acordaron de ti. e de pronto... danche un ordenador na sala de non fumadores... e pensas... merda!, pero acórdome de Anxo coas súas caras... e de Termi con esa foto... e xa non che importa tanto.e miras... e daste conta de que vai ser certo que si que hai xente que merece a pena... [xa o sabía, pero é que hai veces que se me olvida] e ves unha felicitación de cumpreanos incrible [aínda que sexa dous meses atrasada... graZas...], as respostas máis orixinais que vin na miña vida, un comment dicindo que hai ganas de verme e outro falando de soños que non son soños [aínda que si que o son]... até un sms da miña irmá dicíndome que me quere moito... e eu penso "que máis se pode pedir?"... pois un baile...

quero que outra utopía
me saque a bailar
que me leve
e me maree.
que faga silencio no rebumbio
dunha noite de festa
que me poña o sombreiro da tolemia
e me agarre forte
que me dea voltasat
é que non saiba onde estou
e que me cante
[salcedo, 7 de febreiro do 2005, con arreglos do 14 de febreiro (o 7 estaba moi mal físicamente... era Carnaval xDD)]

quero dedicarllo a tódolos que me fan feliz... que non son moitos, pero son moi bos ;b

utopia

non son o que quero ser
moito menos o que quixen.
soños.
pérdome nas nubes...
e nas augas que me levan
sen eu sabelo...
sen facer forza...
porque non sei que me levan...
e que quero ser?
(un soño)
NaDa

[a Anxo, Termi, Rover e Sandra porque me abren os ollos ante unha realidade que me gustaría non ver (pero si quero vela) e porque conseguen que aflore o meu ente filosófico-sentimental, ainda que sexa en silencio, e porque me sacan dunha rutina que me agobia facéndome rir a esgalla... supoño que subirei máis... ;b]