te dejaste abril en el ropero...

eu,
a veces,
tamén teño os ollos verdes...
e non me serve de nada.

[...pero xa non te espero ;b]

impotencia

cuidado con la tristeza. es un vicio.* [g. flaubert]

teño unha crise creativa porque a miña mente está estancada. non hai nada que a estimule. unha película á semana non é suficiente. estou saturada de tantas cousas...
iván ferreiro... as ferreiro... faime gracia. a xente perde os papeles cando ten diante a alguén así [non o sei explicar]... igual é que para min iván ferreiro é algo raro... é como se fose martín [o de salcedo]... váiseme a olla...
non teño música. non escoito música en viGo... así é imposible ata soñar... [se non podo nin soñar, como vou poder escribir?]
é desesperante estar así...
[non o podo crer... estoume autocensurando... isto é tremendo!!]

ás veces ole a mar na Gran Vía... e acórdome de ti. non debería, porque eu nunca vin o mar ó teu lado... en fin... non debería acordarme de ti tan a miúdo, que me está perxudicando a saúde mental... [sentimentalmenteperturbada]...
teño algo parecido a desesperación/rabia dentro do corpo... creo que é de non fumar... :S. nOn. é de impotencia... si. é de impotencia. seguro. é porque non podo evitar que non me saian as palabras desordenadas, non podo escaparme tan lonxe porque non teño como, e non podo nin sacudirnos la distancia y poder burlar al tiempo... e tengo tanto miedo de que olvides el camino de regreso... [é verdade... a tristeza é un viCio].

b.s.O.: Quique González - Salitre 48/rOmpeolas/La ciudad del vientO.


[ó final tódolos camiños levan a rOma... ah! agora que me acordo... quería dicir públicamente que eu tamén quería escribir subversiÓns, pero a miña cabeza só sabe poetizar-te]

paz e tranQuilidade...
só
paZ e tranquilidade...



[pensaba que non era tanto pedir, pero vexo que si]



de tÓdalas formas que hai de
facer/dicir/preguntar/pedir
sempre escolles a peor de todas
a única que sempre me poñerá dos nervios.


menos mal que só te verei mañá.

xa non conto estrelas
porque soa
non ten gracia...
non
se non che respiro no peito
e ti non te enredas no meu pelo...

un só

vístete de verde
para desexarte aínda máis.
achégate...
que aínda che vexo
os dous ollos.



[basado nun fragmento de Rayuela, de Julio Cortázar]

os ollos

fíome de ti.
e en ti...
perdo o sentido
cando non te oio cantar.
chove. [está chovendo!].
e non te escoito.
intento fiarche palabras...
regalarchas.
quedar muda
e falarche só cos ollos...
téñoos cheos de frases.
[ainda q non cho dixera nunca]


[hai frases que son adaptadas doutros poemas que andan nalgunha libreta por aí... así q probablemente as volvades ler ;b]

infinito (?)

non durmo tanto.
porque prefiro soñar...
e escribirche...
e pensarnos...
porque
amarte non ten fin...
[de momento]

ou non

non sei como fas
para okuparme.
pésanme as pálpebras de pechalas en ti.
leváchesme a maxia.
pero devólvesma en pequenas doses
a través do fío que nos mantén unidos
nas bágoas que non botamos.
tárdasme... tanto... tanto... tanto... tanto... tanto...
que prefiro recordar a soñar.
[ou non]
querO verte... mirarte... mirarte... mirarte... toda a tarde.

b.s.O.: Piratas - Vacío. [y no recuerdo que ha pasado con la última vez que estuve susurrándote...]

fraxilidade

síntome tan fráxil
que me romperías
con só mirarme...
algún día
[cando sexamos grandes]
explicareiche por que
me resulta tan duro... soñar.
por que te busco nos espellos.

silêncios

non me dóe o teu silencio...
nÓn.
prefiro pensar na ausência
e mirar no vacío cheo de recOrdos
e soños de unha noite de verán...
non me dOe o teu silêncio
aínda que penses o contrario.
non me doe, porque ti non me does.
nOn.
hoxe non...
porque prefiro sorrir chorando
mentres vexo estrélas e mans que respiran no meu pelo.
porque prefirO ser feliz sen a túa voz
que afogarme en palabras que me atormentan.
[atormentaron, atormentarán, atormentarían...]

b.s.O.: Piratas - Muertos.

hoxe

nOtarei a túa ausencia
pesándome coma unha lousa
cando a auga me recorde
as estrelas do día que nos despedimos...
xa me estás tardando.

b.s.O.: Quique González - Cuando éramos reyes.

despedida no paraíso

foi... e non quería... pero pasou...
e aínda estamos, pero xa non será o mesmo...
canto vos/te vou estrañar...
qué frío se me vai facer o inverno
recordando soños en noites de verán...
non tardes/des moito en vir...

b.s.O.:: The doors - The end.

tódalas noites

igual non o sabes...
pero imos da man en estrelas fugaces...

non podo perderte de vista... non quero afogarme en olor a mar...
pero estou tranquila... teño salvavidas...

non podo olvidar que a próxima vez que te vexa igual non me recoñeces... eu a ti si. é imposible olvidar a túa boca...

non sei que anxo te mandou á miña vida... pero estareille eternamente agradecida...

só quero seguir contando estrelas... abrazada a ti... tódalas noites...

b.s.O. :: yo no sé que tiene tu boquita que me vuelve loca, que me vuelve loca... [poñédelle música... :D]

ieah!

estou enamorada.
estou enamorada?
estou enamorada!

b.s.O. :: Stand by me no acústico de piñO

voando

teño os pés na terra? non. voo nunha nube multicolor.
e volveu chover. volve chover!
chove, chove, chove, chove...
e mollámonos hoxe!
fai tanto tempo que aparquei a miña cordura
que xa non sei onde a deixei.
pero como disque dixo Lupe Gómez:
a tolemia non é perder o sentido, é atopar outros.
[gracias susie ;b]

b.s.O.: Smashin pumpkins - Disarm

sorpresa!

hoxe atopei no blog de fran aLonso un post no que falaba de min. nin ben nin mal. simplemente di que atopou un blog chamado a "tolemia é un sombreiro". se volve por aquí: obrigada pola visita.

estamos de churrascada! invitábavos, pero supoño que non daredes chegado.

b.s.O. :: Siempre que quiera - Muchachito [bombo infierno] <- baixádea ;b

[non teño internet na casa, pero estou escribindo un blog no word, cando recupere a conexión posteareino todo... hoxe son feLiz!]

onte á noite os camiños cheiraban a auga... [por fin!]
fai 69 anos cheiraban a sangue...

b.s.O. :: Ismael Serrano – Al bando vencido

sonrisas y lágrimas

ollos azules
que tocan o piano
en días de festa...
e perden a memoria
en praias desertas...

duendes
que tocan a batería
en cidades de pedra...
e perden a memoria
por rúas deshabitadas...

casas de pedra
con xardíns salvaxes
e cheos de mirtos...
infancias de demo
e anxo de máis...

por madrugadas
contándonos amor e vida...
gracias....



[voute botar de menos, lOcha...]

diario de onceañera

hoxe á tarde, en vez de estudiar literatura, ou galego, ou calquera cousa... atopei un diario de cando tiña once anos... aquela época dourada da miña vida na que era madridista, escoitaba os BackStreet Boys, escribía en castelán, me gustaban os "chicos" de media melena rubia, ollos azuis e caras de nena... suspiraba por Raúl [o do madrí] e quería ser unha Spice Girl liada cun BackStreet Boy... e eu que pensaba que daquela xa tiña quince anos... pero non, equivoqueime, ós quince anos quería ser esa rapaza rubia, de ollos azuis e con cara de anxo que namorase perdidamente ó rebelde con bo corazón da súa clase e lle fixese entrar en razón... até que non sei como nin por qué comecei un xiro que creo que me levou até o que son hoxe...

agora mesmo prefiro non analizarme... non sei se cando teña 29 anos me fará tanta gracia o meu diario de "veinteañera"... e non sei qué prefiro...

bicOs, chê! ;b

a tolemia é un sombreiro (II)

amo,

tola,
ollos
loucos
e
miños
izados,
amor.

é

unha
noite

seria.
odio
males
bos,
risas
estúpidas,
illas
rosas.
odio

e na túa cabeza eu non son nada

non te recordarei. nunca. e non é porque non queira. é porque te vas. e olvidareime de ti. outra vez a memoria xogarame unha mala pasada. e xa non pensarei en ti. e ti nunca saberás que soñei contigo moito antes de verte a primeira vez. e buscareite sen sabelo por tódolos sitios. sen acordarme de que xa te atopei. e marchas sen dicir nada. igual que apareciches. e nunca máis te verei. nin te mirarei. nin tropezarei contigo. perderaste para sempre. e sempre é tanto tempo que non o dou asimilado

o ceo é inferno

Había unha vez unha meniña que vivía nun paraíso pequeno e verde, pero un tanto triste. A melancolía da paisaxe non impedía que a meniña soñara con pazos de pedra e madeira, un tanto pequenos, pero cheos de historias inventadas. Ás tardes saía pasear cerca do río que, á sombra das árbores, quedara verde tamén. As flores que saían á beira dos camiños saúdabana sorrindo ó vela pasar. As rochas fixéranlle, garimosas, unha cadeira de pedra no alto do monte e ela, agradecida, admiraba dende alí o esplendor daquela postal de ensoño e prometíase que iría até alí sempre que precisase respirar liberdade, cando o pó negro e a nube gris intentasen afogala.

Unha mañá espertou suorosa por un mal soño que non podía lembrar e pensou que camiñaría por corredoiras embruxadas até o seu verde refuxio e alí, calmada, volvería imaxinar pazos de pedra e madeira cheos de historias inventadas conseguindo librarse dese mal que non a deixaba erguerse. Pero xa nada estaba no seu sitio cando chegou. Xa non quedaba nin unha flor, nin unha soa árbore e o río, só, tornara as augas grises de pena. E, entón, lembrou o mal soño: o inferno erguera as súas chamas sobre a súa terra, o lume saboreaba cada parte do paraíso sen deixar nin os ósos e os homes, desesperados, tentaban sen éxito salvar algún recuncho celestial. E o pesadelo foi real, e ela sentiu que nunca volvería respirar.

espellos

nOn sei o que querO.... ....Oreuq euq o ies nOn
mirar Un espellO... ...Ollepse nU rarim
e qUe todO seXa ó revéS... ...Sèver ò aXes Odot eUq e
querO aire verDe... ...eDrev eria Oreuq
vémonOs no ríO... ...Oìr on sOnomèv
cando todo chegue ó final... ...lanif ò eugehc odot odnac
esta lOnga noite de pedra... ...ardep ed etion agnOl atse
torne en estreLas vermeLlas... ...salLemrev saLertes ne enrot
baiLando... ...odnaLiab
e berrando... ...odnarreb e
vémonos... ...sonomèv
cando xa nOn poida aturalo máis... ...siàm olaruta adiop nOn ax odnac
ven... ...nev

necesito escribir un poema

cada tres meses e un día
necesito
escribir un poema
como se necesita un orgasmo
como se necesita chorar a vida
ese día
despois de cada tres meses
pronúnciome agudo en sílabas sabias
que me van descifrando a pel
nas palabras
e a miña memoria impregna e preña
para sempre
outro trimestre infecundo.

fran alonso. subversións.

non

nOn
[te]
querO.
[dasme medo]

improvisación

luZ aZul.*
verDe...
que me presiona.
un guiño dende lonxe.
moi lonxe.
tanto, que non te vexo.
nunca...
nin sequera cando durmo.
querO que te quedes.
para sempre.
que non me deixes...
nunca máis.
sOa.

*[gonzalo navaza, A torre da derrotA; aínda que non sei moi ben se se me ocurriu a min sen querer ou o subconsciente me traizoou e llo copiei directamente... ]

quiero correr en libertad...

liberdade verde. un coche branco. unha botella de licor café. e toda a eternidade por diante. sen ter que atarme. unha guitarra tola. un río dende o que non se ve civilización algunha. moitos castiñeiros ó redor. o sol que queima. e unha brisa que me devolve a vida.

quero fugarme contigo... ;b

salvame

porque estou a punto de rebentar. xa non podo máis. e non consigo saber qué me pasa. pero necesítote cerca. cada día máis... a ti? non o teño moi claro. cada día que pasa teño máis dúbidas. e teño tremenda telaraña neuronal que non sei nin de qué dubido, nin por qué choro, nin qué teño, nin qué quero, nin a quen quero... non teño nin puta idea de nada. e pídoche a ti que me salves... a ti! ten narices... que non sabes quen son, nin que penso, pero que me encendiches unha vela no medio de tanta oscuridade. unha vela que se consumirá, si, pero que está aí... acesa aínda... con rachas de vento que a queren apagar, pero aí segue, encendida... alumándome con altibaixos...
igual si que sei qué me pasa... pasa que estou até as narices dalgunha xente que vai de lista... e de recordar cancións que só eu escoitei, de vivir perdida entre abril e novembro... de quererte sin quererlo... a ti...
aínda así... necesítoo... sáLvamE... ou dame mi alma y déjame en paz!

a tolemia é un sombreiro (I)

Onte sOñei que estaba tOla... perO... estaba realmente durmida?

qué noites noites...

ei! eres el de la portada!" sí, señora. era o da portada. era xOel lÓpez. en persoa. ghuapérrimo. e moitas risas. moitas. moitas. unha botella de calimotxO metida nun armario. e algo ida. si. un pouquiño. e hOxe? hoxe si. ida de todo. sEi que o cOrtingLés é unha esTafa. si. como ves. 17 euros... pájaros mojados. non o creo nin eu. e entradas amañadas. por fin. unha semana. si. menos mal. e os lunS ó sOl. moitos, por favor. rás-ráns-ranas. ti como dis? eu sempre dixen mUchísimo. e quero un portal cada sábado. si. vale? vale! e 400 fotos. batir o récord. e unha cea que hai pendente. con tarta de chocolate. e moitos máis viaxes en tren. olladas. mimá! que boca! a pobra do fiestón? nOn. gracias. nunCa máiS villa marchosa. indignante. inDiGnanTe! que dirá navaZa. el sorro. rOsaura. iL? si, alBerto san Juan. el diOs. si. bUenafuente... non. Wyoming. bah. quen é diOs? xa non macordo. lA yerbAs. la osTia. nin Fitis, nin Santis, nin Diegos. nIn marCos. jAjEjIjOjU! tururú. até o 29! sobre tOdo rapaCes e raPaza! que... isO

falar galego... no veo por qué

o título deste post está sacado dun libro da miña profesora de Galego I, Ana Iglesias.

aínda que moita xente nin sequera pense nisto, Galiza sofre unha situación diglósica. a Diglosia é o conflito lingüístico que consiste en que unha lingua A [ou dominada ] sexa absorvida por unha lingua B [dominante]. neste caso, o galego segue a estar absorvido polo castelán. e parece que só a 12 alunos de Filoloxía Galega [por curso e facultade, como media] nos importa un pouco. todo o mundo di que o galego es muy bonito, pero es que a mi de pequeño me enseñaron a hablar castellano. a min xa non me vale de excusa. ti tamén sabes falar galego, moléstate un pouquiño e inténtao, porque se non o intentas nunca, nunca vas aprender, e iso quere dicir que aos teus fillos ti tampouco lles vas ensinar a falar galego, é dicir, tampouco o van falar, e así sucesivamente, até que os galego-falantes sexan unha pequena aldea luguesa [;b] no medio dos Ancares e o Caurel onde non hai nin electricidade, e que os antropólogos culturales utilizarán para facer traballos de campo [algo se me quedou de Filosofía :D].

o desprestixio que aínda ten o galego tén moito que ver coa historia. coa historia de hai séculos, e coa historia de hai décadas. graZas a uns Xefes de Estado completamente centralistas, en distintas formas, prohibiuse falar galego [en Galicia!] conseguindo así que a nobreza primeiro, e os de arriba despois falasen en castelán, propiciando que, nun intento de querer mellora-la súa situación, algúns dos que estaban abaixo os imitasen. claro que, sempre hai extremos, como pegar a un neno que falaba galego na escola... [pensade que esaxero, pero é un caso moi cercano].

e a pesar de tres Séculos Escuros na literatura, e grazas ós campesiños e as clases baixas, o galego sobreviviu e evolucionou. por iso tÓdolOs galegos deberiamos estar tremendamente orgullosos do noso patrimonio lingüístico, da herdanza que os nosos antergos nos deixaron, aínda téndoas que pasar putas. xa o dixo Castelao: se aínda somos galegos é por obra e gracia do idioma.

segundo un informe da UNESCO, o galego é unha das mil linguas en perigo de extinción... e cando unha lingua se perde, non só se perde unha lingua... pérdese unha identidade, un patrimonio e unha cultura. eu quero resistirme a pensar que polo pasotismo dalgúns, algún día o galego só sirva para interpretar textos históricos. así que:

FaLa gaLegO... é CuestiÓn de viDa ou mORte...
[adicado a Iván e Noelia, porque me inspiraron :)]

[e tamén a Patricia, Jenni, Estela, Benxamín, Óscar, Conchi, Anxo, Sandra, Termi, Rover, nOa -esa son eu-... veña... e a Olalla tamén, por estudiar Filoloxía Galega e querer aprender e ensinar esta Obra de Arte :D]

hoxe teño medo

teño medo a enfrontarme á realidade.
medo a quedarme soa, a que me olviden, a que só me recorden a medias. a non verte nunca máis.
a non saber que dicir, a mirarte, a poñerme nerviosa só con verte.
a non sero o que quixen e ser o que todo o mundo espera. medo a non ser o que todo o mundo espera e ser o que eu quixen.
medo a non dar feito, a ser mala ou boa demáis.
teño medo a soñar e espertar e ver que nada é como eu quero. medo a medrar.
teño medo a non atoparme, a esquecer o que son, a non gustar, a non saber o que penso. medo a cambiar para peor.
teño medo a non saber escribir, a non poder dicir o que penso, a abrir os ollos e que me cegue todo o que me resito a ver.
teño medo a deixar de ser feliz por cousas que perden o sentido se se explican. teño medo a deixar de ter ilusións.
teño "medo que dá medo do medo que dá" [pedro guerra]

miedo de volver a los infiernos, miedo a que me tengas miedo, a tenerte que olvidar... miedo de quererte sin quererlo, de encontrarte de repente, de no verte nunca más... [m-clan]

soa

sei que hoxe vou chegar á casa e só vou ter ganas de escoitar a Ismael... de ver algunha película q me faga chorar e de intentar resolver millóns de dudas que me comen a cabeza cada día... De soñar esperta con miles de futuros e presentes que quero vivir, pero que non dependen só de min... e tamén sei que non vou poder... non me van deixar... porque non me entenden... e estráñote... tódalas noites me apetece falar contigo... coma antes... coma ese pasado co que tamén soño esperta e que parece que non vai voltar... e eu non quero... non quero que pases pola rúa e teña que saúdarte coma a un estraño... cando desexaría saltarche os brazos... [sei que todo o mundo vai pensar o que non é, pero xa non me importa]

en fin, a pesar de que é moi difícil, hoxe teño ganas de estar soa... soa comigo, teño que aclararme, pensar que é o que quero e como o quero... pensar que é o que teño que facer e como o vou conseguir... e teño ganas de soñar... soñar moito... contigo, comigo, con el, con ela... con todos... [e non quero que me berres, nin que intentes que eu o pase ben cando non quero pasalo ben...]

anxo, eu a veces preciso tristeza... para desafogar...

grazas

é difícil estar soa... e faise aínda máis difícil cando acabas de ver películas como Amélie ou La fortuna de vivir... que che fan pensar qué bonito sería o mundo se tódalas persoas [incluída ti mesma] fosen coma os protagonistas... e claro, déixante toda unha semana imaxinando utopías... e de pronto volves á realidade empurrada por alguén que di: "una faldita blanca con una camisetita así verde... ai, y te queda un conjunto monísimo".e despois de non saber qué facer para intentar cambiar un pouquiño, aínda que só sexa en pequenos detalles, decides que é hora de saír un rato, airearte, e ir até un ciber mirar se se acordaron de ti. e de pronto... danche un ordenador na sala de non fumadores... e pensas... merda!, pero acórdome de Anxo coas súas caras... e de Termi con esa foto... e xa non che importa tanto.e miras... e daste conta de que vai ser certo que si que hai xente que merece a pena... [xa o sabía, pero é que hai veces que se me olvida] e ves unha felicitación de cumpreanos incrible [aínda que sexa dous meses atrasada... graZas...], as respostas máis orixinais que vin na miña vida, un comment dicindo que hai ganas de verme e outro falando de soños que non son soños [aínda que si que o son]... até un sms da miña irmá dicíndome que me quere moito... e eu penso "que máis se pode pedir?"... pois un baile...

quero que outra utopía
me saque a bailar
que me leve
e me maree.
que faga silencio no rebumbio
dunha noite de festa
que me poña o sombreiro da tolemia
e me agarre forte
que me dea voltasat
é que non saiba onde estou
e que me cante
[salcedo, 7 de febreiro do 2005, con arreglos do 14 de febreiro (o 7 estaba moi mal físicamente... era Carnaval xDD)]

quero dedicarllo a tódolos que me fan feliz... que non son moitos, pero son moi bos ;b

utopia

non son o que quero ser
moito menos o que quixen.
soños.
pérdome nas nubes...
e nas augas que me levan
sen eu sabelo...
sen facer forza...
porque non sei que me levan...
e que quero ser?
(un soño)
NaDa

[a Anxo, Termi, Rover e Sandra porque me abren os ollos ante unha realidade que me gustaría non ver (pero si quero vela) e porque conseguen que aflore o meu ente filosófico-sentimental, ainda que sexa en silencio, e porque me sacan dunha rutina que me agobia facéndome rir a esgalla... supoño que subirei máis... ;b]